یاد داشتی بر فیلم تنهای تنهای تنها

تنهای تنهای تنها شاید بهترین نام را برای خود برگزیده تا علاوه بر موضوع و ساخت خود حتی نامش هم در میان هیاهوی این طوفان توهمات مد شده سینمای دغدغه های اجتماعی و مستقل ، بگذارید نگویم روشنفکری متفاوت باشد و معنای حقیقی کلمه را ادا کند و نشان دهد که تنهاست  شاید حال بتوان پاسخ کسانی را داد که در زمان اکران این فیلم در جشنواره نام این فیلم را بی مسما می پنداشتند 

تنهای تنهای تنها به کارگردانی احسان عبدی پور داستان نوجوانی جسور و پرتلاش ماهی فروش به نام "رنجرو " می باشد که در پی دیدن بشقاب پرنده ای (بالن تحقیقاتی سایت اتمی بوشهر ) با نوجوانی روسی به نام " الک " که هم سن و سال خود اوست دوست می شود . آنها زبان یکدیگر را نمی فهمند اما احساسات  مشترک و جنگیدن برای رسیدن به اهداف ، عاملی برای ایجاد ارتباط عمیق قلبی این دو نفر گشته  و برای ارتباط کلامی و گفت گو با یکدیگر پیش زنی روسی که زبان فارسی را فراگرفته است می روند . فیلمی با حرف های عمیق و بزرگ خطاب به بزرگترین ها اما از زبان کوچک تر ها و کسانی که کمتر به آنها اهمیت داده می شود

عبدی پور مذاکرات هسته ای را دست مایه ای برای بیان دغدغه های مشترک بشریت و نشان دادن سادگی و مظلومیت اقوام جنوبی کشور نشان داده افرادی که تحولات این دنیای مدرن هسته ای از آن ها دور مانده و تنها با همان اعتقادات استوار خود و خرده اطلاعات سطحی سیاسی که حتی نمی دانند سازمان ملل دقیقا کجاست و چه می کند  و به دور از پیچیدگی های شخصیتی افراد شهر نشین زندگی می کنند و پیش از آنکه مشغول مشکلات  خود باشند به فکر هم نوع خود و دلسوز او هستند . شیرینی زبان و لهجه که حتی گه گاه مخاطب دیالوگ های آن را متوجه نمی شود ، سادگی شخصیت های داستان و از همه مهم تر طرح هدفمند و ارتباط داستان با موضوع هسته ای ایران تنهای تنهای تنها را فیلمی شایستگی تقدیر قرار داده است . در حقیقت  هنر عبدی پور پیدا کردن قالبی درست و صحیح برای بیان حرف های خود بوده است . او یکی از مهم ترین گزارهای ادامه حیات زندگانی بشر که صلح و آرامش و دوستی و برابری است را در قالب ارتباط و عواطف پاک کودکانه بیان کرده که آنها از این دنیا بزرگ و بی کران تنها در کنار هم بودن و نوع دوستی را می خواهند و از مال دنیا نیز تنها آفتابه ای طلا یا مغاره کنار سازمان ملل ! کودکانی که حتی معنای بسیاری از کلمات و تکلفات سیاسی را نمی فهمند  اما به خوبی درک می کنند که بهانه جویی های سیاسی و کش مکش های دیپلماتیک می تواند وضعیت خانه امن و با صفا خود را به خرابه هایی سال های نه چندان دورشان تبدیل کند .

اتفاقات و دیالوگ های شیرین درون فیلم ، بازی های باور پزیر و دلنشین ، روایت ساده اما منطقی و از همه مهم تر کارگردانی کم نقص از نقاط قوت فیلم عبدی پور است او با نمایش فرهنگ ، دغدغه ها ، مشکلات ، غم و شادی ها و حتی لهجه مردم جنوب و با استفاده از بازیگران محلی علاوه بر معرفی شهر وفرهنگ مردم جنوب قدرت کارگردانی خود را نیز به رخ بسیاری از فیلم ها و فیلمسازان میلیاردی کشیده و البته کار و ادامه حیات کاری خود را به خطر انداخته است زیرا با توجه به هزینه کم ساخت فیلم و موفقیت آن به همگان فهماند که می شود فیلم ساخت از خیانت و دروغ هم سخن نگفت ، سیاهنمایی و تاریکی را نیز القا نکرد ، دغدغه مردم فقیر را نشان داد به شعور مخاطب احترام گذاشا اما فیلمی ساخت که هزینه گزاف می خواد نه لابی برای اکران و فروش و ...  

او نشان داد که می توان درباره سادگی مردمان سخن گفت اما آنها را بی احترام نکرد . مثلا مادر "رنجرو" در عین سادگی بر اثر القائات عموی او که فردی زخم خورده از روس های ساکن بوشهر است نگران شده که پسرش در اثر ارتباط با یک خانواده روس کمونیست شود و از او سوال می کند که آیا کمونیست شده ای و در جواب رنجرو می گوید : یکمی پشت سرم درد می کند ! ، مادر سوال می کند که پس از مرگ ما را کجا می برند ؟ و او جواب میدهد : من را نمی دانم اما تو را به بهشت ، دوباره مادر سوال می کند که پیامبر ما چه کسیست ؟ و او پاسخ می دهد : حضرت محمد ، که در این لحظه مادر خیالش راحت می شود و صلواتی را زیر لب زمزمه می کند .

با اینکه این فیلم در رسته کودک و نوجوان دسته بندی شده اما پیامی برای نه برای کودکان بلکه برای همه سنین دارند و آن را نیز با تمام وجود فریاد می زند ،پیامش سیاسی و اجتماعیست دغدغه مند هم هست اما انسانی و با تفکر است و نمی ترسد از برچسب ها و جبه گیری های شبه روشنفکری .

خودباوری کارگردان توانسته از تنهای تنهای تنها فیلمی با استاندارد و معقول بسازد که تنها هزینه آن 220 میلیون تومان بوده است فیلمی که خود ، کارگردان (رنجرو ) را به تصویر کشیده است و ای کاش که تمامی شهرستانی ها برای خود تهای تنهای تنهایی بسازند و رنجرو های شهر و دیار خود را کشف کنند .