دل نوشته ای برای ابراهیم

بسمه تعالی

از شخص سخن گفتن دشوار است اما از شخصیت می توان گفت .

شخصیتت برای ما همیشه بسیجی بوده ، رزمنده ، عمیق ، با سینه آکنده از غسه و قصه های گذشته یاران ،

تو یک شخصی با افکارت ، با دیدگاهت ، حرف می زنی و راه می روی ، گاهی به آسمان خیره می شوی ، غذا می خوری ، تو یک آدمی با ابعاد مختلف ، وقتی به پدیده ای می نگری احساسی داری به آن ، جوری آن را درک می کنی و می فهمی ، همان گونه که ما وقتی تو را می بینیم از دریچه نگاه خود به تو و شخصیتت  می نگریم و تحلیلت می کنیم .

نمی دانم این حسن است یا نه که وقتی به تو نگاه می کنیم تو را می بینیم نه کس دیگری را ، مشگل تو این است که خودت هستی ، خودت برای خودت ، و مشگل ما این است که تو را آنگونه که خود می خوایم می خوانیم  نه آنگونه که خود هستی .

نمی دانم که چرا همه از تو توقع دارند ! و این گاهی خوب است گاهی بد ، و این خوب بودن و بد بودن هم باز به تفسیر ما بر می گردد از تو که چه می کنی ، چه می گویی ! تو برای اینکه که خودت باشی جنگیده ای ! و تاوان آن را هم داده ای

هنوز یادم نرفته است آن روزهایی را که بعضی فیلم هایت  با کراهت حمل می شد که البته خودت هم خودت را متفاوت کرده بودی پس از روزهای طوفانی کمی گذشته ترت ، اما خودت بودی . نمی دانم شاید حال بهتر از گذشته  احساس سید مرتضی را درک می کنی ، در روزگاری که خودی و غیر خودی انسان را آنگونه که به مذاقشان خوش تر بیاید تفسیر می کنند ، باید تو را حزب باد بدانند و جیره خوار همه دولت ها ، تو را تشنه جایزه بینند و عاشق دیده شدن  ، خدا به دادت برسد که کمی حرفت دلت را زده ای ، درست و غلطش پای خودت ، هنوز هم پس از گذشت بیش از یک ده که آژانست را افتتاح کردی دوستان برچست ضدولایت می زنند بر آن ، نقد های متفاوت ترین فیلمت و گزارشت از زندگی به کنار ، از گران فروشی در آژانس می گویند یاران !

کمی حرف دلت را زده ای همین ، دردو دلی کرده ای و نه توهین ! من بی سواد هستم اما تفاوت این ها را می فهمم ، آن روزهایی که کمی کوچک تر بوده ام  عکست را که با کسی دیده ام که روزهایی قصد براندازیمان را داشت اما در آن دوران هم باز یکه و تنها بودی ، توقیف بوده ای ، آن دوران نیز گذشت باز هم توقیف بوده ای و در این دوران هم ، نمی دانم !

در این دوران هم حرف هایی زدی که به مذاق عده ای خوش نیامده ، تفسیرت کرده اند با نگاهی قبیله ای ، تخریبت کرده ان با نگاهی قبیله ای ، عده ای این وری و عده ای آن وری  اما آنچه دوستداشتنی ترت میکند آن است که هنوز هم وقتی نگاهت می کنم خودت را می بینم با همان دغدغه های گذشته ات ، تو آنقدر بزرگ هستی در چشمانمان که جایزه هایت نام تو را یدک می کشند ، به گمان تو جایزه ویژه ات را از شهیدان گرفته ای .